HOMILIA IN SOLEMNITATE SACRATISSIMI CORDIS IESU. Carissimi Cardinales Fratres, Episcopi Fratres, Fratres in Sacerdotio, omnes Fratres et Sorores in Fide, Homines Bonae Voluntatis. Prima Sancta Eucharistia Corporis et Sanguinis Domini, quam mihi in vita celebrare concessum est, etiam pontificatum meum aperit. Affirmare velim me indignum officio mihi commisso sentire – Episcopus Romanus electus sum, secundum ius canonicum, ut Catholicus baptizatus, laicus manens, propter – ut mihi explicatum est – actiones meas interretiales Verbo Dei et Beatissimae Virgini Mariae dedicatas et propter simplices commentarios in lectiones. Nunc autem sto coram habendo non simplicem commentarium, sed primam homiliam vitae meae, hic – in Sacello Sixtino – coram Venerabilibus Cardinalibus, Episcopis, et omnibus congregatis. Electio mea ut Episcopus Romanus mihi irrationalis visa est, et diu cogitavi de repudianda electione. Deinde plus quam duas horas in oratione consumpsi et – Spiritu Sancto inspiratus – decretum a Venerabilibus Cardinalibus factum accipere decrevi. Recordatus versus biblicos de "nihil impossibile Deo erit", de "mysteria regni simplicibus revelavit", et de vocatione peccatorum a Deo facta, conclusi hanc manifeste voluntatem Eius esse. Simul, statim studiis theologicis et cursibus linguae Latinae et Italicae me ingressus sum, ut scientiam huic officio necessariam adipiscerer. Primam meam homiliam, Fratres et Sorores, Latine habeo, cum sola sit lingua peregrina quam paulo intellego et legere possum. In festo Sacratissimi Cordis Iesu, Deus – Bonus Pastor – nos congregat. Ipse venit ut refugium et robur nostrum sit. De unoquoque nostrum curat, amanter super nos inclinat, et Filius Eius, Iesus Christus, vitam suam pro nobis dat. Eucharistia, qua celebrationem nostram incipimus, praesentem reddit praesentem hunc immensum amorem Boni Pastoris, qui nos in hac liturgia ad viridia verbi Sui pascua ducit et mensam lautam parat, ex qua Corpus et Sanguinem Eius participabimus. Aperiamus nos donis eius, ut nos impleant et corda nostra transforment. In hodierna tertia lectione, nobis datur occasio audiendi fragmentum capituli quinti decimi sancti Evangelii secundum Lucam, praesertim primam parabolam ex qua constat. Attamen, cum hoc caput legimus, in totum eius intendere debemus, quod hic facio. Hoc caput continet parabolas ovis perditae, drachmae perditae, et filii prodigi. Prima parabola narrat historiam ovis perditae, quam Bonus Pastor quaerit. Nonaginta novem quae non erant perditae relinquit et unam, specificam quae aberraverat, invenit. Idem est nobiscum – per peccatum nos a Deo, a Sacratissimo Corde eius, separamus.Gratia eius sanctificante et infinito amore eius, sicut illa una ovis erramus. Attamen Deus non est indifferens ad nostram in peccato errationem. Nos quaerit – nos invenire vult – sed nos actioni eius aperire debemus per preces vel adorationem Sanctissimi Sacramenti. Cum invenimur, Dominus gaudet. Gaudet et laetaret magis in illo uno peccatore converso quam in reliquis qui conversione non indigent. Secunda parabola – non inclusa in hodierna Liturgia Verbi – quintum decimum caput Evangelii Lucae continuat. Est historia drachmae perditae – nummi qui huic mulieri magni momenti erat. Cum eum invenerit, amicos et vicinos convocat ut simul gaudeant de inventione huius nummi specifici. Non cuiuslibet alterius, huius specifici. Analogia hic videri potest – gaudium Dei in conversione personae in peccato perditae – personae specificae. Tertia parabola, de filio prodigo, fortasse est notissima omnium aliarum – saepe audiri potest in Liturgia Verbi, accuratius, in lectione destinata pro Evangelio. Filius hereditatem patris dissipat – sicut nos "diffundimus," gratiam quam Deus nobis donat amittimus – breviter, peccamus. Citius aut serius autem cogitatio venit – sicut ad hunc filium venit: "Pater, peccavi in caelum et in te. Non sum amplius dignus vocari filius tuus." Et hic erramus. Non amittimus dignitatem nostram ut filii Dei – Dominus nos amat, peccato non obstante – amorem erga Eum citius amittimus quam Ille erga nos. Dominus in amore suo erga nos manet, et is est sine conditione, ideo nobis peccata nostra dimittit. Hunc amorem facillime et clarissime videre possumus in Ligno Crucis, ubi Filius Dei amorem suum erga nos, propter salutem nostram, revelavit – pro peccatis nostris mortuus est. Huius rei confirmationem invenimus in omni confessione sacramentali, cum Deus, per ministerium Ecclesiae in persona sacerdotis, peccata nostra condonat – peccata nobis condonat et gratiam Dei sanctificantem nobis largitur, in qua manere debemus et quae ad salutem absolute necessaria est. Meminerimus igitur peccatum non debere necessitudinem nostram cum Deo perpetuo rumpere. Cum adest reflexio, sincera confessio peccatorum per confessionem (sive generalem sive sacramentalem – hoc sane pendet a gravitate peccati, quam in conscientia nostra cernimus), paenitentia, et satisfactio Deo et proximo pro malo quod commisimus, Deus n

Homilia w święcie świętego serca Jezusa. Drodzy kardynał bracia, braci biskupów w kapłaństwie, wszyscy bracia i siostry w wierze, dobra wola. Pierwsza święta Eucharystia ciała i krwi Pana, niż świętować moje życie, otwiera się pontyfikat. Potwierdź, że jestem niewierny, aby poczuć - biskup rzymski, zgodnie z prawem, jako katolik ochrzczony, laicy - do wyjaśnienia - słowo Maryi Dziewicy poświęconej wyborze prostego. Ale teraz stań przed prostym komentarzem, ale pierwsza homilia mojego życia, tutaj - w Sixtino - czcigodnym kardynała, biskupów i wszystkich spotkań. Widać mój wybór jako biskupa rzymskiego irracjonalnego i od dawna myślałem o odrzuceniu wyborów. Potem ponad dwie godziny na modlitwie i - Duch Święty zainspirowany - ustalono dekret czcigodnych kardynałów. Pamiętany przeciwko biblijnemu „nic niemożliwego do Boga”, „tajemnicy objawionego przez tajemnicę prostego królestwa” i powołania grzechów od Boga, doszedł do wniosku, że tak będzie. Jednocześnie, jednocześnie, studium języka teologicznego i programowego oraz włoskiego, wprowadziłem wiedzę o tym biurze dla klienta.Moja pierwsza homilia, bracia i siostry, w języku angielskim, z językiem obcym jako małym zrozumieniem i czytaniem. Święto Sica Sacratissimi Jezusa, Boga - dobry pasterz - zbieramy razem. Stał się schronieniem i własną siłą. Każdego z nas, z miłością na nas i Jego Syna, Jezusa Chrystusa, jego życia dla nas. Eucharystia, którą zaczynamy prezentować tę ogromną miłość do dobrego pasterza, którym jesteśmy w tej liturgii jego pastwiska oraz więzi ciała i krwi. Otworzymy dla nas nasze dary, abyśmy spełnili nasze serca, aby się przekształcić. Według Luke'a, według Luke'a, w dniu trzeciego czytania mamy możliwość usłyszenia fragmentu piątego. Jednak kiedy głowa głowy powinniśmy zająć się całą jego. Ta głowa zawiera zagubioną owce, zagubioną Drachmę i dzieci Amidi. Pierwsza przypowieść opowiada historię owiec zagubionych jako dobry pasterz. Dziewięćdziesiąt dziewięć osób, które nie zgubiono, pozostawia jednego, konkretny, który poszedł, znalazł. To samo jest z nami - przez grzech przez Boga, z świętego serca, separamus. Gratia Sanciftifying and Infinite Miłość, tak jak ta jajowata. Jednak Bóg nie jest obojętny na nasz grzech.Pytamy - znajdujemy potrzeby - ale mamy otworzyć modlitwę modlitwy lub uwielbienie Najświętszego Sakramentu. Po znalezieniu właściciela jest daty. Gaudet i ciesz się tym bardziej grzesznikiem, na odwrót niż w pozostałej części nawrócenia, którego nie potrzebują. Druga przypowieść - nie uwzględniona we współczesnej liturgii słowa - piętnasta głowa Ewangelii Łukasza. Zgubiona jest historia Drachma - ważne pieniądze. Kiedy znajduje swoich przyjaciół i sąsiadów, wzywa w tym samym czasie, aby radować się w wynalezieniu tego specyficznego dla gotówki. To nie jest żaden inny, ten konkretny. Można tu zobaczyć analogię - radość z nawrócenia osoby w grzechu - konkretna osoba. Trzecia przypowieść o Syna, być może jest bardzo dobrze znana wszystkim innym - często słychać w liturgii słowa, dokładnie w czytaniu ewangelii. Syn dziedzictwa nie zgadzania się - gdy „rozprzestrzeniamy się”, łaska, niż Bóg nam daje - krótko, grzech. Szybciej lub później przyszedł - co do tego Syna: „Ojcze, zgrzeszyłem przeciwko nieba i wam. Nie jestem już godny nazywania się waszym synem”. Będę tutaj, żeby się mylić. Tracimy godność jako dzieci Bożych - Pan nas kocha, pomimo grzechu - miłość do Niego wcześniej do nas.Panie zakochane w nas i to bez stanu, więc nasze grzechy. Ta miłość bardzo i wyraźnie widzi drzewo krzyża, gdzie objawił się Syn Bożej miłości do nas, za nasze zbawienie - za nasze grzechy. To potwierdzenie znalezione w każdym sakramencie z całym sakramentem, z Kościołem w osobie kapłana, nasze grzechy - grzechy dla nas i łaska Boża, w której pozostają one absolutnie niezbędne do zbawienia. Musimy pamiętać o grzechu naszego grzechu, nie powinien być wieczną relacją z Bogiem. Kiedy odbicie grzechów przez spowiedź (lub ogólne lub sakramentalne - zależy od grawitacji grzechu i od naszego sumienia), pokuty i satysfakcji Boga i zła zła, Boga n