Quo usque tandem abutere, Catilina, patientia nostra? quam diu etiam furor iste tuus nos eludet? quem ad finem sese effrenata iactabit audacia? Nihilne te nocturnum praesidium Palati, nihil urbis vigiliae, nihil timor populi, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus habendi senatus locus, nihil horum ora vultusque moverunt? Patere tua consilia non sentis, constrictiam iam horum omnium scientia teneri coniurationem tuam non vides? Quid proxima, quid superiore nocte egeris, ubi fueris, quos convocaveris, quid consilii ceperis, quem nostrum ignorare arbitraris? O tempora, o mores! Senatus haec intellegit. Consul videt, hic tamen vivit. Vivit? immo vero etiam in senatum venit, fit publici consilii particeps, notat et designat oculis ad caedem unumquemque nostrum. Nos autem fortes viris satis facere rei publicae videmur, si iustius furorem ac tela vitemus. Ad mortem te, Catilina, duci iussu consulis iam pridem oportebat, in te conferri pestem, quam tu in nos machinaris.

Jak dalece, Katylino, możemy nadużyć naszej cierpliwości? Jak długo ta twoja wściekłość będzie nam uciekać? w jakim celu niepohamowana odwaga będzie się afiszować? Czy nie poruszyła was nocna straż pałacu, ani czuwanie w mieście, ani strach przed ludem, ani zbieżność wszystkich dóbr, ani to najbardziej ufortyfikowane miejsce, w którym odbywał się senat, ani ich usta i oblicza? Czy nie wyczuwacie planów waszego ojca, czy nie widzicie, że wasz spisek już opiera się na wiedzy o tym wszystkim? Co robiłeś ostatniej nocy, co robiłeś ostatniej nocy, gdzie poszedłeś, do kogo dzwoniłeś, jaki plan przyjąłeś, jak myślisz, którego z nas ignorujesz? O czasy, o maniery! Senat to rozumie. Konsul widzi, a mimo to tu mieszka. Czy on żyje? ba, on też przychodzi do senatu, staje się uczestnikiem planu publicznego, piętnuje i piętnuje każdego z nas oczami rzezi. Ale my, silni ludzie, wydaje się, że zrobimy wystarczająco dużo dla dobra państwa, jeśli sprawiedliwie unikniemy wściekłości i broni. Aby cię zabić, Katylino, z rozkazu wodza konsulów, już dawno trzeba było sprowadzić na ciebie zarazę, którą knujesz przeciwko nam.