I. Quo usque tandem abutere, Catilina, patientia nostra? Quam diu etiam furor iste tuus nos eludet? Quem ad finem sese effrenata iactabit audacia? Nihil ne te nocturnum praesidium Palati, nihil urbis vigiliae, nihil timor populi, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus habendi senatus locus, nihil horum ora voltusque moverunt? Patere tua consilia non sentis, constrictam iam horum omnium scientia teneri coniurationem tuam non vides? Quid proxima, quid superiore nocte egeris, ubi fueris, quos convocaveris, quid consilii ceperis, quem nostrum ignorare arbitraris?

1. Jak dalece, Katylino, nadużywamy naszej cierpliwości? Jak długo ta twoja wściekłość będzie nam uciekać? Komu śmiałość, nieokiełznana, rzuci się do końca? Nic poza nocną strażą pałacu, nic z czuwania miasta, nic ze strachu przed ludem, nic z gromadzenia wszystkich dóbr, nic z tego najbardziej ufortyfikowanego miejsca, w którym mieścił się senat, nic z tych granic i ich twarze cię poruszyły? Czy nie wyczuwacie planów waszego ojca, czy nie widzicie, że wasz spisek jest już podtrzymywany przez wiedzę o tych wszystkich rzeczach? Co robiłeś ostatniej nocy, co robiłeś ostatniej nocy, gdzie poszedłeś, do kogo dzwoniłeś, jaki plan przyjąłeś, jak myślisz, którego z nas ignorujesz?