Cives senatum et magistratu arogant: Date exercitui nostroimperatorem fortem et-peritum! In virtute imperatoris et exercitus salus civium est! Exercitus iam urbem relinquit, sonitus tubarum et cornuum signum exercitui ad impetum dat. Fortis et peritus imperator spem civium incitat: omnes reditum exercitus victoris expectant. Milites spe victoriae et laudis ad pugnam incitantur. Milites victores ab omnibus salutantur. Tum cives deis gratias agunt, nam et in rebus adversis et in rebus secundis Romani deis sacrificabant. Imperator victor primum iovi sacrificat, tum exercitum fortiter pugnantem laudat, militibus coronas et dona multa tribuit, denique laetus domum properat: domi familia atque amici eum expectant.

Obywatele upominają senat i magistrat: Dajcie naszej armii silnego i doświadczonego dowódcę! W mocy cesarza i armii leży bezpieczeństwo obywateli! Armia opuszcza teraz miasto, a dźwięk trąb i rogów daje armii sygnał do ataku. Silny i doświadczony cesarz budzi nadzieję obywateli: wszyscy czekają na powrót zwycięskiej armii. Żołnierzy zachęca do walki nadzieja na zwycięstwo i chwałę. Zwycięskim żołnierzom pozdrawiają wszyscy. Wtedy obywatele dziękują bogom, gdyż Rzymianie składali bogom ofiary zarówno w złych, jak i dobrych czasach. Zwycięski cesarz najpierw składa ofiary Jowiszowi, potem chwali armię za waleczną walkę, obdarza żołnierzy koronami i wieloma prezentami, by w końcu szczęśliwie spieszyć do domu: w domu czekają na niego rodzina i przyjaciele.