Silva vetus nullaque diu violata securi stabat Maenalio sacra relicta deo. ille dabat tacitis animo responsa quieto noctibus hic geminos rex Numa mactat oves. prima cadit Fauno, leni cadit altera somno: sternitur in duro vellus utrumquo solo; bis caput intonsum fontana spargitur unda bis sua faginea tempora frondę premit; usus abest Veneris, nec fas animalia mensis ponere, nec digitis anulus ullus inest; veste rudi tectus supra nova vellera corpus ponit adorato per sua verba deo; interea placidam redimita papavere frontem nox venit, et secum somnia nigra trahit. Faunus adest oviumque premens pede vellera duro edidit e dextro talia dicta toro

Stary las, który od dawna nie był naruszany, był bezpieczny i święty dla boga Maenaliusa. udzielał odpowiedzi z cichym sercem, w ciche noce, tutaj król bliźniak Numa zabija owce. pierwszy pada na Faunusa, drugi zasypia cicho: rozkłada się na twardej wełnie po obu stronach ziemi; Fontanna spryskuje dwukrotnie obciętą głowę; Nie stosuje się piątku, nie należy umieszczać zwierząt miesiąca, nie ma też obrączki na palcach; Okryty szorstką szatą, zakłada ciało na nowe skóry, oddawszy cześć bogu swoimi słowami; Tymczasem na spokojnej, odkupionej twarzy pojawia się noc, niosąc ze sobą czarne sny. Faunus tam jest i naciskając owcę twardą nogą, wypowiada te słowa z prawej strony