I. Quo usque tandem abutēre, Catilīna, patientia nostra? quam diu etiam furor iste tuus nos elūdet? quem ad finem sese effrenāta iactābit audacia? Nihilne te nocturnum praesidium palatii, nihil urbis vigiliae, nihil timor populi, nihil concursus bonōrum omnium, nihil hic munitissimus habendi senātus locus, nihil horum ora voltusque movērunt? Patēre tua consilia non sentis, constrictam iam horum omnium scientia tenēri coniuratiōnem tuam non vides? Quid proxima, quid superiōre nocte egeris, ubi fueris, quos convocaveris, quid consilii ceperis, quem nostrum ignorāre arbitrāris? [2] O tempora, o mores! Senātus haec intellegit. Consul videt; hic tamen vivit. Vivit? immo vero etiam in senātum venit, fit publici consilii particeps, notat et designat oculis ad caedem unum quemque nostrum. Nos autem fortes viri satis facere rei publicae vidēmur, si istius furōrem ac tela vitēmus. Ad mortem te, Catilīna, duci iussu consulis iam pridem oportēbat, in te conferri pestem, quam tu in nos machināris.

Jak długo będziesz nadużywać naszej cierpliwości? Jak długo jeszcze kpisz z tego twojego szaleństwa W jakim celu twoja niepohamowana zuchwałość? Czyż nocni strażnicy pałacu, nie ma patroli miasta ani strachu przed ludem, czyż nie jest to najbardziej ufortyfikowane miejsce, w którym odbywa się senat, sztandar twarzy i wyrazu żadnej z tych rzeczy? Czy nie czujesz, że masz plany, czy nie widzisz, że w twoim spisku została już zatrzymana wiedza o tym wszystkim? Co tam jest, co zrobiłeś zeszłej nocy, wcześniej, gdzie byłeś, do kogo wezwałeś, jaką radę przyjąłeś siłą, o której myślisz, że nie jesteśmy świadomi? [2] Och, och! Senat to rozumie. Konsul widzi; To wciąż żyje. Zyje? tak, wchodzi nawet do senatu, bierze udział w obradach publicznych, notuje i wyznacza wzrokiem każdego z nas na rzeź. Jednak my, odważni ludzie, zrobiliśmy wystarczająco dużo dla państwa, jeśli unikniemy wściekłości i broni tego człowieka. Na śmierć Catalina, prowadzona przez konsula, była konieczna, że ​​zaraza jak knujecie przeciwko nam.